Εφόσον θέλετε να συνεχίσουμε τη συζήτηση για την ταφή του τέως βασιλιά, ας το κάνουμε με σοβαρότητα.
Ο θεσμός της βασιλείας προέρχεται από την αρχαιότητα και αποτελούσε την αρχή ενός ανδρός με συγκεντρωμένες όλες τις εξουσίες στα χέρια του.
Σε αρκετές περιπτώσεις της αρχαιότητας, λειτούργησαν, δίπλα στον μονάρχη, ως μερικό αντιστάθμισμα συμβούλια που εξέφραζαν γνώμη. Την περίοδο της φεουδαρχίας ωστόσο εξέλιπαν και αυτά καθώς ο βασιλιάς και φεουδάρχης αποφάσιζε χωρίς καμιά αναστολή.
Το βασικό χαρακτηριστικό του θεσμού ήταν ότι δεν υπήρχε εκλογή ότι μετά την ενθρόνιση δεν υπήρχε ο παραμικρός έλεγχος και φυσικά δεν υπήρχε ομαλή αντικατάσταση. Κυρίαρχο συστατικό επίσης ήταν ότι η σκυτάλη άλλαζε με κληρονομικό δικαίωμα.
Είτε δηλαδή επρόκειτο για μονάρχη ανίκανο είτε για ικανό, η ισοβιότητα της εξουσίας περιέβαλε τον θεσμό ο ακραίος αυταρχισμός.
Με την Γαλλική επανάσταση και τη σταδιακή επιστροφή της Δημοκρατίας, ο θεσμός άρχισε να χάνει εξουσίες έως ότου τον 20ο αιώνα άρχισε να αποστασιοποιείται από την άμεση ανάμιξη σε θεσμούς εκλεγμένων κυβερνήσεων.
Η ικανότητα κάθε μοναρχίας να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα αποτελούσε και ικανότητα επιβίωσης σε ρόλο άτυπου εγγυητή της ενότητας αλλά χωρίς καμία σχέση με τη διακυβέρνηση και το νομοθετικό έργο.
Η αποτυχία σε ένα έστω από τα δύο οδηγούσε σε κατάρρευση της μοναρχίας.
Για να συγκρίνουμε τον δικό μας Κωνσταντίνο πρέπει πρώτα να δούμε δύο τρία παραδείγματα.
Ο Γεώργιος ΣΤ΄ (George VI) βασιλιάς του Ηνωμένου βασιλείου και των κτήσεων, δεν εκτιμούσε καθόλου τον Ουίστον Τσώρτσιλ, αλλά όταν οι συντηρητικοί τον επέλεξαν σαν τον μόνο αποδεκτό για να αντισταθεί στον Χίτλερ, τον αποδέχθηκε. Όχι μόνο δεν αντέδρασε αλλά έσπασε τον πάγο και συνεργάστηκε μαζί του.
Όταν ο Χίτλερ βομβάρδιζε το Λονδίνο και το Μπάκικγχαμ, δεν δέχτηκε να φύγει στην Αμερική όπως έκαναν άλλοι και μετά από κάθε βομβαρδισμό αυτός με τη σύζυγό του επισκεπτόταν τις βομβαρδισμένες περιοχές και οι κάτοικοι ανακτούσαν το ηθικό τους.
Ο Εδουάρδος Η΄ (Edward VIII) ήταν ο αδελφός του που βασίλευσε μέχρι το 1936 αλλά παραιτήθηκε για να ακολουθήσει τον μεγάλο του έρωτα. Τον αντικατέστησε ο Γεώργιος ΣΤ΄ Ωστόσο την εποχή του Παγκόσμιου πολέμου ο Εδουάρδος Η΄ ήταν θαυμαστής του Χίτλερ, δημόσια τοποθετήθηκε υπέρ της συνθηκολόγησης με τον Χίτλερ, ο οποίος μετά από αυτά τον προόριζε για μονάρχη σε μια κατεχόμενη Αγγλία. Ως γνωστόν η Αγγλία αντιστάθηκε, η εισβολή στο νησί δεν μπόρεσε να γίνει και με την είσοδο των ΗΠΑ η Γερμανία ηττήθηκε.
Εάν ο Εδουάρδος Η΄ δεν είχε παραιτηθεί και ήταν βασιλιάς στη διάρκεια του Β΄ ΠΠ η μοναρχία της Αγγλίας θα είχε εξαφανιστεί. Χάρη στη στάση του Γεώργιου ΣΤ΄ επιβίωσε και έχει λαϊκό έρεισμα.
Στην Ιταλία, αντίθετα, η βασιλεία του Βιτώριο Εμμανουέλε Γ΄ (Vittorio Emanouele III), παρά το γεγονός ότι στο τέλος συνέλαβε τον Μουσολίνι, με δημοψήφισμα εξοστρακίστηκε πληρώνοντας την ανοχή που επέδειξε στη δικτατορία του Φασίστα και στις θηριωδίες του.
Την ίδια εποχή Σερβία, Ρουμανία και Βουλγαρία χάνονται οι μοναρχίες γιατί η αντίσταση στα στρατεύματα του Χίτλερ έγινε από δημοκρατικές και κομμουνιστικές δυνάμεις και όχι από τις προσκείμενες στους βασιλείς.
Σε αντίθεση με τη Σουηδία και άλλες χώρες της Σκανδιναβίας και της Βόρειας Ευρώπης όπου οι βασιλείς αποφεύγουν κάθε ανάμιξη με την πολιτική, μακροημερεύουν.
Στην Ελλάδα η ιστορία είχε την ίδια κατάληξη. Οι Βασιλείς είχαν μακρά εμπλοκή στην πολιτική και ειδικά στη σύγκρουση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ωστόσο ο θεσμός διασώθηκε με αντικαταστάσεις όπως στην περίπτωση του Παύλου λόγω της ανάγκης των ξένων δυνάμεων να έχουν τοποτηρητή αλλά και της στάσης του πατέρα του μετά την εισβολή των Γερμανών, να ακολουθήσει την Ελληνική κυβέρνηση στην Κρήτη αρχικά και μετά στη Μέση Ανατολή.
Όταν ανέλαβε ο Κωνσταντίνος θεώρησε ότι μπορεί να έχει ιστορική συνέχεια η θέση του ως τοποτηρητή και ρυθμιστή της πολιτικής στην Ελλάδα.
Δεν του φάνηκε καθόλου περίεργο να ζητά η κυβέρνηση να είναι ανδρείκελο του και να οδηγεί σε παραίτηση, γιατί δεν εισακούστηκε η εντολή του, μια κυβέρνηση που ένα χρόνο πριν είχε εκλεγεί με σχεδόν 53% και 171 βουλευτές.
Όχι μόνο δεν είχε την δημοκρατική ευαισθησία να οδηγηθεί η χώρα σε νέες εκλογές αλλά με διαρκείς ορκωμοσίες κυβερνήσεων αποστατών (Κ. Μητσοτάκης ο γνωστότερος) κλόνισε τη χώρα συθέμελα.
Δημιούργησε πρωτοφανή αστάθεια για να δικαιολογήσει αυτό που ετοίμαζε, τη δικτατορία των στρατηγών του.
Οι συνταγματάρχες τον πρόλαβαν. Όπως εξομολογήθηκε ο Παττακός αργότερα, την πρώτη ημέρα ένα νεύμα να έκανε ο Βασιλιάς οι χουντικοί θα έπεφταν. Αλλά ο τέως έγινε ένα με τους χουντικούς, τους νομιμοποίησε και η χώρα κατέληξε στην προδοσία της Κύπρου.
Ενέργειες με τεράστιο κόστος σε βάρος της χώρας που τελικά οδήγησαν σε εθνικό ακρωτηριασμό.
Ο τέως φέρθηκε από την αρχή έως το τέλος της θητείας του ως εχθρός της δημοκρατίας.
Ο θάνατος δεν τον δικαιώνει όπως συνηθίζεται να λέγεται. Σε ανθρώπινη διάσταση προκαλεί θλίψη όπως κάθε θάνατος ανθρώπου ακόμη και εχθρικού.
Η ιστορία θα τον κρίνει αλλά έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε και όλοι όσοι έζησαν αυτή την ιστορία.
Κάθε ένας που επιλέγει μια πλευρά της ιστορίας πρέπει να έχει το θάρρος και την παρρησία να δεχθεί τις συνέπειες των πράξεών του.
Εάν η Ελλάδα είχε ως σταθερά να τιμά στην ταφή ως αρχηγούς όλους τους πρώην αρχηγούς του κράτους ανεξαρτήτως πόσο την πλήγωσαν, τότε εθιμικό δικαίω θα μπορούσε να το κάνει και για τον τέως.
Εδώ δεν ενταφιάστηκε με τιμές αρχηγού κράτους ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο πολιτικός που υπερδιπλασίασε την Ελλάδα και έφερε τη δημοκρατία στη διακυβέρνηση, τρεις μέρες τώρα γίνεται συζήτηση για τον τέως;;;