Αγαπητέ πρόεδρε, φίλε και σύντροφε Χρήστο,
Στον προβληματισμό που δημοσίευσες θα ήθελα να προσθέσω τον δικό μου.
Η στασιμότητα στις δημοσκοπήσεις, που στην πραγματικότητα είναι οπισθοχώρηση της επιρροής του Κινήματος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχει αρνητική εξέλιξη όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές και οι συμπληγάδες των δύο κομμάτων θα σφίγγουν το ΠΑΣΟΚ
Σε ότι αφορά την παρακολούθηση του Ν. Ανδρουλάκη έχω την πεποίθηση ότι το πρόβλημα δεν ήταν τόσο πολύ στη διαχείριση όσο στην απουσία του από τη βουλή καθώς επικοινωνιακά αποτέλεσε το κορυφαίο γεγονός. Αυτή ήταν και η καμπή στο θέμα των υποκλοπών. Ο Τσίπρας μόνος με τον Μητσοτάκη το μετέτρεψαν σε δική τους υπόθεση, το εξέτρεψαν και το εκφύλισαν. Τα κέρδη ελάχιστα για τους δύο αλλά το μεγαλύτερο κέρδος ήταν ότι από το θέμα χάθηκε το ΠΑΣΟΚ.
Έχεις απόλυτο δίκιο ότι πρέπει να ξαναδούμε τη σχέση μας με την κοινωνία. Δυστυχώς στο θέμα αυτό δεν αρκούν κάποιες ωραίες υποσχέσεις για την ακρίβεια, την ανεργία, τον πληθωρισμό, τα προβλήματα των εργαζομένων, των αγροτών και της νεολαίας. Ακόμη και εάν υπάρξει ένα σωστά δομημένο προοδευτικό πρόγραμμα το πρόβλημα θα παραμείνει.
Το πρόβλημα είναι η αξιοπιστία. Είναι η κρίση εμπιστοσύνης του λαού προς την πολιτική και τους πολιτικούς. Ακόμη και εάν μπορέσεις με κάποιους λίγους πιστούς να δώσεις μάχες στην κοινωνία το πρόβλημα της δυσπιστίας θα παραμείνει.
Φυσικά η διακυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου φρόντισε να δώσει τη χαριστική βολή στην αξιοπιστία των δημοκρατικών δυνάμεων.
Έχω τονίσει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ότι για να εμπιστευθεί ο λαός μια πολιτική δεν φτάνει η ρομαντική στροφή στο παρελθόν των επιτυχιών του ΠΑΣΟΚ. Δεν αρκεί επίσης να προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είχε την ευθύνη της κρίσης αλλά τη σωτήρια πολιτική αντιμετώπιση της χρεοκωπίας.
Η εμπιστοσύνη του λαού στην περίπτωση του Κινήματος θα μπορούσε να αποκατασταθεί μόνο με την επιστροφή στις ρίζες και την σύγχρονη εκδοχή τους.
Το ΠΑΣΟΚ πολλαπλασίασε τις δυνάμεις του όταν έφερε τη Δημοκρατία στην πολιτική με τη συμμετοχή του λαού. Ακόμη και στην πρώτη διακυβέρνηση το βασικό σύνθημα ήταν «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση ο Λαός στην εξουσία». Οι οργανώσεις ήταν κύτταρα πολιτικού διαλόγου και προβληματισμού. Τα μέλη συμμετείχαν σε αποφάσεις. Αυτή ήταν η επαναστατική αλλαγή εκείνης της εποχής.
Σήμερα είναι αδύνατον ο Λαός να πιστέψει ότι τα κλειστά κέντρα εξουσίας θα κάνουν κάτι καλό για τον ίδιο. Η μεγάλη επαναστατική αλλαγή είναι να παραχωρήσει στον Λαό του τις αποφάσεις για όλα τα μεγάλα θέματα.
Να διαμορφώσει πρόγραμμα και διεκδικήσεις με αποφάσεις των μελών του Κινήματος. Με διάλογο προβληματισμό και καθολικές ψηφοφορίες. Σήμερα η επαναστατική αλλαγή είναι να απευθυνθεί στον Λαό απαιτώντας δημοψηφισματικές αποφάσεις κατ’ αρχήν στην Αυτοδιοίκηση και κατόπιν στο σύνολο της πολιτείας.
Όταν αποδείξει ότι στρέφεται στον λαό να συναποφασίσουν τις πολιτικές που θα διαμορφώσουν το μέλλον του, ο Λαός και η νεολαία θα εμπιστευθούν και πάλι την πολιτική και το Κίνημα. Γιατί θα είναι δικές του αποφάσεις και θα κληθεί στην υλοποίησή τους.
Αυτή είναι η πραγματική αντισυστημική πολιτική.
Έτσι θα γίνει γνήσια αντισυστημικό το Κίνημα.
Σε αντίθετη περίπτωση ένα νεοσύστατο λαϊκιστικό κόμμα θα πουλήσει δήθεν αντισυστημισμό και θα καρπωθεί ιδιοτελή οφέλη όπως έγινε με την περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αλλά εκτός από το κεντρικό ζήτημα της Δημοκρατίας στις αποφάσεις και τη συμμετοχή υπάρχει και πρόβλημα πολιτικών, ειδικά ιδεολογικών σηματοδοτήσεων.
Το ΠΑΣΟΚ στις ρίζες του δεν έκανε έκλυση συμμετοχής στους νέους. Ήταν γεμάτο από νέους. Αλλά ο Ανδρέας δεν περιθωριοποίησε του μεγαλύτερους και έμπειρους αγωνιστές για να μοιράσει κομματικές θέσεις στους νέους που είχαν κατακλύσει το Κίνημα. Σήμερα, αντί να υπάρξει η ίδια ισορροπημένη τακτική έχουν εξοβελιστεί όλα τα έμπειρα στελέχη που κράτησαν το Κίνημα ζωντανό, που άντεξαν τις σειρήνες εξαγοράς τους από εξουσίες και στο τέλος «ποινικοποιήθηκαν» ως γέροι και άχρηστοι που πρέπει να αντικατασταθούν από νέους για να πολλαπλασιαστεί δήθεν το δυναμικό των νέων στο Κίνημα. Μηχανιστικές αντιλήψεις ή μηχανορραφίες σκοπιμότητας.
Το ΠΑΣΟΚ στις ρίζες του ήταν Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, γιατί όπως πίστευε ο Ανδρέας και διατύπωναν τα έντυπα «το μόνο κοινό που έχουμε με τη Σοσιαλδημοκρατία είναι τα σύνορα»
Η μεγάλη αντίθεση ειδικά με την Ευρωπαϊκή Γερμανοκρατούμενη Σοσιαλδημοκρατία ήταν ότι είχε ένα κοινωνικό πρόσωπο αλλά δεν είχε αντίθεση με την ολιγαρχία του κεντρικού συστήματος.
Η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία κόντεψε να εξαφανιστεί πολιτικά όταν οι Χριστιανοδημοκράτες εφάρμοσαν κοινωνικές πολιτικές. Στο τέλος συγκυβέρνησαν για μεγάλες περιόδους αφήνοντας στο απυρόβλητο την οικονομική ολιγαρχία που μετέφερε τον οικονομικό πλούτο από τα κράτη της περιφέρειας, του Ευρωπαϊκού Νότου, στο Μητροπολιτικό κέντρο. Η συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια της ολιγαρχίας επιδείνωσε τις ανισότητες και προκάλεσε αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των λίγων σε βάρος των πολλών.
Αυτή τη «λειψή» ιδεολογική-πολιτική πρακτική της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας τη γνώρισαν καλά οι Λαοί και ειδικά ο δικός μας. Τη συνόψισαν στην φράση «εφάρμοσαν δεξιές ή νέοφιλελεύθερες πολιτικές» Πέρασε στο συλλογικό υποσυνείδητο ως Σοσιαλδημοκρατία=Αρνητική πολιτική δύναμη για τα δεδομένα του προοδευτικού χώρου.
Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής τι έκανε; Στην προσπάθειά του να έχει διακριτή πολιτική θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαία του τη Σοσιαλδημοκρατία. Δεν μπήκε καν στον κόπο να εξηγήσει ποια Σοσιαλδημοκρατία εκπροσωπούσε. Με την πάροδο του χρόνου η προπαγάνδα των μεν και των δε γυρίζει μπούμερανγκ τη χρήση του όρου Σοσιαλδημοκρατία.
Το χειρότερο δε, είναι ότι ο Μητσοτάκης εφαρμόζοντας κατ’ επίφαση κοινωνικά μέτρα μέσα στις κρίσεις, αποστεώνει το κοινωνικό πρόταγμα της Σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής και σβήνει τις πολιτικές γραμμές.
Ένα κόμμα, ένα Κίνημα για να υπάρξει και να προσφέρει πρέπει να είναι χρήσιμο. Να καλύπτει κενό πολιτικής.
Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής με αυτά που μπορεί να εκφράσει μπορεί να είναι χρήσιμο στον Λαό.
Η πολιτική του πρακτική καλύπτει κενό πολιτικής; Σε αυτή την ερώτηση πρέπει να απαντήσει η ηγεσία και να επικεντρωθεί ο προβληματισμός μας.